In vroeger tijd brachten de mensen de koude winteravonden door met het vertellen van allerhande verhalen. Het waren anekdotes, leuke voorvallen die één of andere vriend, kennis of familielid waren overkomen oftewel jeugdherinneringen uit de "goeie ouwe tijd".
Andere verhalen bezorgden de bijgelovige dorpelingen koude rillingen en maakten dat de luisteraars 's avonds met rasse schreden huiswaarts keerden. Dat waren de verhalen die men in de volkskunde "volksverhalen" placht te noemen, vertelsels die de angst voor het donker en het onbekende belichten. En duisternis was vroeger alomtegenwoordig. De moderne mens is niet bij machte zich voor te stellen hoe donker het toen 's nachts wel was: geen auto's, geen straatverlichting... Het donker kan de meest nuchtere moderne mens wel eens de stuipzn op het lijf jagen en dat was zeker zo voor de bijgelovige mensen uit die tijd.
Het duister, de nacht, hoorde toe aan de duivel en zijn trawanten, was bevolkt met duistere wezens die het daglicht niet konden aanschouwen. Oh wee die vermetele ziel die het waagde bij nacht en ontij deze wezens uit te dagen.
Andere verhalen bezorgden de bijgelovige dorpelingen koude rillingen en maakten dat de luisteraars 's avonds met rasse schreden huiswaarts keerden. Dat waren de verhalen die men in de volkskunde "volksverhalen" placht te noemen, vertelsels die de angst voor het donker en het onbekende belichten. En duisternis was vroeger alomtegenwoordig. De moderne mens is niet bij machte zich voor te stellen hoe donker het toen 's nachts wel was: geen auto's, geen straatverlichting... Het donker kan de meest nuchtere moderne mens wel eens de stuipzn op het lijf jagen en dat was zeker zo voor de bijgelovige mensen uit die tijd.
Het duister, de nacht, hoorde toe aan de duivel en zijn trawanten, was bevolkt met duistere wezens die het daglicht niet konden aanschouwen. Oh wee die vermetele ziel die het waagde bij nacht en ontij deze wezens uit te dagen.